တခါတေလ သတိရျခင္းေတြနဲ ့ပဲ …မြန္းက်ပ္ေနရတယ္…
နင္နဲ ့ငါ မေလ်ွာက္ျဖစ္တဲ့ ငါနဲ ့နင္ရဲ ့လမ္းေတြ အေၾကာင္းျပန္ေတြးျဖစ္တယ္…
ဒါဟာ အိပ္မက္မဟုတ္ေၾကာင္း ငါ့ကိုယ္ငါ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ျပန္ျငင္းေနလ်ွက္ က
နင္မရွိေတာ့တဲ့လမ္းမွာ ငါ့ကိုယ္ငါ ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္…
အရင္ကလိုပဲ….
ဒဏ္ရာေတြကို ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ပဲ ျပန္ေျမွာက္ …..ဒဏ္ရာေတြကို ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ပဲ ျပန္စားရင္း….
မၾကာခဏ အိပ္ေပမယ့္ ငါတခါမွ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ရပါဘူး… ကြယ္…
စြတ္စြဲခ်က္တို ့ခါးသီးတဲ့ နင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြကိုမုန္းတီးတယ္…
ငါကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့ဖူးသလို….
………………………………………
အတိတ္ဟာ အရိပ္ေတြလား….
အတိတ္ဟာ အရိပ္ေတြလား……..
အတိတ္ေတြဟာ အရိပ္ေတြလား…………..ကြယ္…
ေ၀ခြဲရခက္တဲ့ ေပ်ာ့ည့ံညံ့ စကားလံုးေတြအစား
ငါ့မ်က္စိေရွ့ က ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ ေကာ္ဖီတခြက္ကိုပဲ မုန္းပစ္လိုက္ မိတယ္…
(ဒီမယ္ ေကာ္ဖီတခြက္ …နင့္လိုေပါ့ပ်က္ပ်က္ အရာေတြ ငါမုန္းတယ္)
ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဒီစကားလံုးအစံု ထြက္က်ျပီးေနာက္ ဒီေန ့အခ်ိန္ အထိ ငါမွန္ မၾကည့္ ရဲခဲ့ပါ….
ဘယ္ဘတ္ ရင္ညႊန္ ့ေအာက္က ခပ္စူးစူးေ၀ဒနာ ေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္ ကိုငါမုန္းတယ္…
အိမ္မွာ ေခြးေတြ အမ်ားၾကီးေမြးတတ္ျပီး လူကိုလူလို မၾကည့္တတ္တဲ့ လူေတြေၾကာင့္
အိပ္ေဆးေတြကို ငါခ်စ္တယ္…
ဒီမယ္…
နင္ ပိုက္ထားတဲ့ဂစ္တာ တလက္ကိုခဏ ေဘးခ်ျပီး ငါ့အိပ္မက္ထဲ ကို၀င္လာခဲ့စမ္းပါကြယ္….
တကယ္ကို ခဏေလးပါပဲ…
……………………………………….
ငါလဲ ဒီေလာက္ေတာ့…… အထူအပါး နားလည္ပါ ေသးတယ္…….
အျပာေရာင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စားေကာင္းတဲ့အသီးတခုမွ
မဟုတ္ခဲ့တာပဲ…ကြယ္…….။ ။
0 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
