>ဇာတ္စင္<

တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ..ၾကိဳတင္ၾကံစည္မႈတခု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး...
လြဲတတ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ မမွားျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့အမွန္ေတြကို ေျဖာင့္ခ်က္ေပးရင္း...
ငါတို ့က ေက်ာခ်င္းကပ္ထားရက္ က
အခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္မိခဲ့ၾကတဲ့ လက္မရြံ ့ေတြ...


ခင္ဗ်ားတခြန္း က်ဳပ္တခြန္း ဘယ္နွခြန္းမွ အတင္မခံေတာ့လည္း...
ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ဳပ္ၾကား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပိတ္ေပါက္ထားတဲ့ ခြန္းၾကီး ၊ခြန္းငယ္ေတြ သာမ်ားခဲ့...
စကၡဳအာရံု တန္ခိုးနဲ ့...အရာရာ ကိုအုပ္စိုးေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ...
က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားေလာက္မွ ကာလာမေျပာင္ေတာ့လဲ...
ေ၀းေလ ျခားေလ..ခပ္ေ၀းေ၀းသာေန...

လြဲမွာစိုးရင္းက လြဲသြား...ေ၀းမွာစိုးရက္က ေ၀းကြာ...
တကယ္ေတာ့..
ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ဳပ္က အနားမညီခဲ့တဲ့ ေထာင့္တေထာင့္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ...

ဆန္ ့က်င္ဘက္ အရပ္ေတြဆီသို ့စီးျဖာလ်ွက္ရွိၾကတဲ့ ျမစ္နွစ္စင္း..
ေပါင္းဆံုဆည္းဖို ့ေ၀းတာ အေရးလား...
တကယ္က ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး...
အဲ့ဒီ ဘာမွ မဟုတ္တာကို ပဲ အေရးတယူ လုပ္ေနတဲ့ က်ဴပ္တို ့သာအရူး...

ဓါးခ်င္းဆိုင္ျပီးမွေတာ့ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ဖို ့မျဖစ္နိုင္ ဘူး…
ယံုၾကည္ခ်က္မွားတဲ့ ဓါးသြားက ...၀ိဥာဥ္ကို ေျခြမယ့္ မီးအိမ္…
ကဲ…
မ်က္ရည္က်တိုင္း လြမ္းတတ္စတမ္းလား…


တခါတေလမွာ..
တန္ဖိုးေလ်ာ့ ကိန္းဂဏန္းတခ်ိဳ ့အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားပါးစပ္က ႏႈတ္ထြက္စကား..
အဲ့တာ ခါးတယ္...

ေရြးခ်ယ္မႈအေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားက အက်ယ္တ၀င့္ေျပာေတာ့..
က်ဴပ္က ဦးတည္ရာ ကိုမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္လႊဲခဲ့ၾကတဲ
့အေၾကာင္း သတိတရရွိတယ္…

တကယ္ေတာ့...
ေပးတိုင္းေကာင္းတဲ့ အရာထဲမွာ "ကတိ" ဆိုတာ မပါခဲ့ဘူး...

ဒီလိုပဲ...အနာဂတ္ ဆိုတာ...
ေျပာတိုင္းေကာင္းတဲ့ စကားတရပ္ မဟုတ္ေၾကာင္း...
ခင္ဗ်ားသာ နားလည္တတ္ခဲ့ရင္....
............................................။ ။

ေႏြးေႏြးသဲမြန္
၂၉.၁၂.၂ဝဝ၉


ဇာတ္စင္

အခန္း (၁) ၊၊
အခန္းတစ္ခန္း
ထည့္ခ်င္သည္မ်ားကုိ ထည့္ထား၍
မထည့္ခ်င္သည္မ်ားကုိ မထည့္ထား ၊၊
အခန္း(၁)ခန္း
ထည့္သင့္သည္မ်ားကုိ မထည့္ထား၍
မထည့္သင့္သည္မ်ားကုိ မထည့္ထား ၊၊
ေရွ႕ထြက္မင္းသမီး ၏ ေရွ႕ထြက္အက ကုိ
ဒါရိုက္တာက လက္ခုပ္ထဲ ထည့္တီး၍
ဇာတ္ေဆာင္မင္းသမီး မ်က္ႏွာျမင္ ရန္
ဇာတ္ေထာင္ မင္းသား ဘယ္သူ ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားကတဲ့ည
လူရႊင္ေတာ္အခ်ဳိ႕မွာ အျပာေရာင္ေတာင္ရွည္မ်ား ေလွ်ာ္ဖြပ္ေန၊၊
အရင္က ျပဇာတ္ေတြပဲ ျပန္ကမယ္ ၊၊
ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေတာ့ ႏုပ်ိဳမသြားဘူးလား ၊၊
ဇာတ္ကုိေတာ့နာမယ္ေနာ္ ၊၊ ဖိိလုိ႔ပဲျပားျပား ၊ ျပာၿပီးပဲ ျပားျပား ၊၊
မီးမေသေသးသ၍ ျပန္ က မယ္ ၊၊
ပရိတ္သတ္ႏိုးလာေတာ့ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ၾကတာေပါ့ ၊၊
အခန္းတစ္ခန္း ၊၊
အခန္း (၁)
မထည့္တတ္သည္မ်ားကို မထည့္ထား ၊၊ ၊၊

ဇာတိ
၂၂.၁၂.၂ဝဝ၉


ဇာတ္စင္

ငါ့အေပၚကိုတက္
ငိုလိုက္ ရယ္လိုက္ ၿပံဳးလိုက္
မိုက္ျပလိုက္
ေသနတ္ကိုဟန္ပါပါပစ္ေဖာက္
မင္းသမီးခါးကို လူၾကမ္းက ခပ္ရမ္းရမ္းဆြဲေတာ့
မင္းသားက လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္
မိုးေကာင္းတုန္းရြာထားဦးေပါ့တဲ့
အျပင္မွာေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
ဒီမွာလာၿပီး တိုက္ၾကခိုက္ၾက
သ႐ုပ္ျပ
ပရိတ္သတ္အႀကိဳက္
ဇာတ္ဆရာအႀကိဳက္
တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုထိုးတယ္
တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုမုန္းတယ္
တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုသနားတယ္
တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုဇာတ္အိမ္ထဲကေမာင္းထုတ္အၿပီး
ကားလိပ္ခ်
ပရိတ္သတ္ျပန္
ဇာတ္အဖြဲ႔ျပန္
ေနာက္ဆံုးေတာ့
အမိႈက္ေတြ ဗရပြနဲ႔
ငါ့ခ်ည္းပဲက်န္ေနခဲ့ေတာ့တာ။ ။


ၾကက္သြန္
၂၂.၁၂.၂ဝဝ၉


“ ဇာတ္စင္ ”

ဒီေနရာမွာ
အားကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့
နားရြက္ နဲ႔ ႏွာေခါင္းဟာ
အားကုန္ထြက္ေျပးဖို႔ ျပင္ေနႀက
စက္ခလုတ္ႏိွပ္လိုက္မွ စရေတာ့မလုိ႔
ဒီေနရာမွာ မ်က္ႏွာေႀကာမရွင္တဲ့လူေတြ စုစုစည္းစည္း ေပါင္းသင္းေနထိုင္တယ္
ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာက စ မွ ျဖစ္မယ္ထင္ရင္
ကိုယ့္အလွည့္ မေရာက္ပဲ မ်က္ႏွာေသ နဲ႔ ထြက္ က
ဒီ ည မွ စ ျဖစ္မယ္
စ မွျဖစ္မယ္
ဒီ ည စ မွ ျဖစ္ မယ္
ခလုတ္ေလးႏွိပ္လုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ . . .
၀ိဥာဥ္ကို မလံုတလံု ျခံဳ ျပံဳးႀကည့္လိုက္တယ္
ေျခ လက္ ေခါင္း ခါး အဆင္သင့္ပဲ
ဒီမွာေတာ့ အားလံုး ပံုေသနည္း မ်ားမ်ားသံုးလို႔
အေရွ႕ကိုတိုး အေနာက္ ( က ) ဆုတ္
ဟိုအေရွ႕က လူေျခရာ တက္နင္းမိရင္း
စက္ခလုတ္ကို မသိမသာ ႏွိပ္လိုက္တယ္
ျပန္ စ ႀက မယ္ ၊ ဆို ျပန္ က ၊ ႀက ဖို႔ လို မယ္
တစ္ဦး တစ္စံုက လွ လွေလး ဟာသ ျပတယ္
အေပၚမွာေရာ ေအာက္မွာေရာ မညီမွ်ဘူး
အေပၚေသြး ေအာက္ေသြး မွာေရာ မညီမွ်ဘူး
အသံဆိုးေတြ နဲ႔
နာမည္တစ္လံုးျခင္းဆီ ရြတ္ဖတ္
ဒီ ည မွာ စ လိုက္ ရင္
စက္ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ဖိနပ္တစ္ဖက္ေပ်ာက္တယ္ ။ ။

ရုပ္ေသး
၂၃.၁၂.၂ဝဝ၉


ဇာတ္စင္

ေနာက္ကထြက္လာလိုက္
ေနာက္ကိုျပန္၀င္သြားလိုက္နဲ႔
ဒီလူမိုက္ေတြဗိုက္ထဲထည့္လြယ္ထားရတယ္ ။
ရင္ဘတ္တစ္ခုထဲက အန္ခ်လိုက္ေပမယ့္
အရည္လည္းပါတယ္ အဖတ္လည္းပါတယ္
ဒါပါပဲ . . . .
ဟန္ေဆာင္မႈကို ေက်ာပိုးထားရတဲ့ေကာင္
လူစံုတက္စံုေရွ႕ေရာက္မွ
သူ႔ေက်ာကို မီးနဲ႔ထိုးျပ
သူအတြက္ေတာ့ လက္ခုပ္သံမပါခဲ့ဘူး
သူ႔ေက်ာေပၚခုန္ေပါက္ၾက
က်ိဳးက်ေတာ့ သူမခိုင္တာတဲ့
ကိုယ္တိုင္မွ မထမ္းရတာ
ဘယ္ေလာက္ေလးတယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ဘူး
ရွိေစေတာ့ . . . .
ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီမွ်ေပါ့ေလ . . . . . . .
ေနာက္တစ္ညေတာ့ ေနာက္မွ ေတြး
သူတို႔လည္း ေနာက္ပြဲအတြက္ ဇာတ္လမ္းေရြးပါေစဦး ။

႐ိုးရာ
၂၃.၁၂.၂ဝဝ၉

"လူရိုင္းယဥ္ေက်းမႈ"

ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကိုယ္စီနဲ ့..ငါတို ့တမိုးေသာက္ခဲ့ၾကတယ္…

ေကာင္းကင္က ေျမၾကီးကို တိုးသ်ွိဴးလိုက္ရသလိုမ်ိဳး…

အလိုမတူေသာ သတိရျခင္းမ်ိဳးေတြ နဲ ့….

တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ထိခိုက္ျဖစ္တယ္…


ထြက္ခြါ စရာ လမ္းေပ်ာက္ခဲ့ရလို ့…

စမ္းတ၀ါး၀ါး ရမ္းေလ်ွာက္ေနလိမ့္ဦးမယ္ မထင္နဲ ့…

ဂ်စ္ပစီ နာမည္တလံုး ခံလိုက္ျပီးမွေတာ့ …

လမ္းေဘးေရာက္လဲ လြမ္းစရာမရွိ…ေလာက္…



အတၱကင္းေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဴး ရွိနိုင္ပါရိုးလား…

ယူဇနာ ေထာင္ေသာင္းမက ကြာျခားခဲ့ရလည္း…

ကိုယ့္ အတၱ ထက္ ပို၍ ထက္ျမက္ေသာအရာ မရွိ…


ထက္၀က္ပိုင္း အၾကည့္ေတြ နဲ ့ ငါဟာ….

အရိုးသားဆံုး မယဥ္ေက်းတတ္ေတာ့ေသာအခါ….
။ ။

“လိုအပ္ရင္”

ကိုယ္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့ကိုယ္မို ့ လိုအပ္ရင္လဲ ေခ်ာက္ထဲ ဆင္းလိုက္ရံု
ဆယ္ဘ၀ ဆယ္ကမၻာ… ဒီအျငိဳးေတြ နဲ ့သာ ညင္သာတိုးတိတ္…
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လမ္းခြဲ ျဖစ္ၾကရံု…
လြမ္းစရာ မွ သိပ္မေကာင္းလွပါပဲ…
ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြရဲ ့..ရက္စက္သမႈကို မုန္းတယ္…

ဥပကၡာဆိုတဲ့ တရားကို ယဥ္ပါးသူ..သင္ေပးသြားခဲ့လို ့
ငါတဖက္ကမ္းခတ္ခဲ့တာပဲ…
မျဖတ္ေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့
မိုင္တိုင္ နွစ္ခုၾကားက….
အစိမ္းေရာင္ ခပ္ပါးပါးေလး ျခားတယ္…

စိတ္ကူးကို ေရမေရာပဲ မေသာက္မိဖို ့
ငါ့စိတ္ၾကိဳက္ေႏြရာသီ ေတြက တားတယ္…
ရာသီေတြ ရာသီမပီစြာ ေဖ်ာ့ျဖဲျဖဲ နဲ ့…
ငါကေတာ့ အရင္လို ခပ္ရဲရဲ ေကာင္မေလး တေယာက္ပါပဲ…

ငိုမလိုရယ္မလို အျပံဳးနဲ ့
ငါ့အိပ္မက္ေတြကို အလကားသံုးသြားတုန္းက ဒီရုပ္လား
ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ နဲ ့ကိုယ္မို ့
လိုအပ္ရင္ ေခါင္းေမာ့ဟားတိုက္တတ္ဖို ့ျပင္ဆင္ထားရံု
လူ ့ဘ၀ကို လူပီသစြာ ျဖတ္သန္းခြင့္ရဖို ့
လိုအပ္ရင္ လဲ ငိုရဲ ရယ္ရဲ ရမယ္…

ေျမျပင္ကို နမ္းရႈိက္မယ့္ တိမ္တိုက္ေတြ ဟာ
ေကာင္းကင္ေပၚကိုေတာ့
ဘယ္ေသာအခါမွ ျပိဳဆင္းမွာ မဟုတ္ခဲ့…
မင့္ တရားလြန္ မာန ေတြဟာ…
တဆိတ္ကို အသိတရားေခါင္းပါးလြန္းတယ္…။ ။

။ ။ ငါနဲ ့စကားစျမည္ေတာင္ မေျပာလိုတဲ့ အျပံဳးေတြကိုမွ

မက္မက္ေမာေမာ ဖက္တြယ္မိေတာ့လဲခက္တယ္…



စကၠန္ ့လက္တံေတြက ငါ့ရာဇ၀င္ကို ပိုင္းျဖတ္…



လြင့္ေျမာဆဲ စိတ္၀ိဥာဥ္….တခု နွွင့္အတူ….

ရင္ခုန္သံေတြ အပိုင္းပိုင္း အစစ ပ်က္ေၾကြ…



အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ မိုးတိမ္….

ငိုေၾကြးေနတဲ့ ငွက္တအုပ္…

ေသာကလမ္းမေပၚ ျဖတ္သန္းသြားၾက…



အလိုမတူပါပဲ… ေ၀့၀ဲတက္လာၾကတဲ့ မ်က္ရည္စက္မ်ားၾကား…

သကာေရာင္ အျပံဳးတ၀က္ကို ရင့္သီးစြာ ဖန္တီးျဖစ္တယ္….



ငါမငိုပါဘူး….(က်ရႈံးျခင္းဟာ..ရင္ခြင္ေနရာတိုင္းမွာ အဆက္မျပတ္ လြင့္၀ဲ သက္ဆင္းေနဆဲ….)



အသိစိတ္က မသိစိတ္ကို ပက္ပက္စက္စက္ က်ိန္ဆဲ ခ်ိန္…မယ္...



စိတၱဇ ေရာင္ ေတးသြားေတြကလဲ…. မခ်ိဳျမိန္လွဖူး ရယ္…..



တကယ္ေတာ့…….

တကယ္တမ္းမွာေတာ့……………..

………………………………………………………………..

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ……

ကူကယ္ရာမဲ့ေသာ….ေျမနိမ့္ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းတခုသာ….

ျဖစ္သင့္…..

ျဖစ္ထိုက္…..

ျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္……..။ ။

;;