♥ ♥ ♥ အတၱပံုရိပ္ ♥ ♥ ♥

ImageChef.com Poetry Blender

ဒီေန ့က်မ ေမြးေန ့ေပါ့.. ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၄၈ တေပါင္းလျပည့္ ၁၅ ရက္ ( ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၈၇ မတ္လ ၁၄ရက္)
အဲ့ဒီေန ့မွာ အေမ့အတြက္ ဘယ္လိုနာက်င္မႈမ်ိဳးေတြ သယ္ေဆာင္ျပီး ဒီေလာကထဲ အလည္ေရာက္လာခဲ့သလဲ
က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး…
က်မ အတြက္တစ္ႏွစ္တစ္ မ်ိဳးတဖံု စီနွင့္ ရသစံုေမြးေန ့ေပါင္း မ်ား ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရတာ ၂၂ ၾကိမ္တိုင္ခဲ့ျပီ…
ဒီေန ့မွာေျခစံုရပ္ ျပီးေနာက္ကိုျပန္လွည့္ ၾကည့္မိေတာ့…က်မ ့ေဖေဖ နဲ ့မေတြ ့ျဖစ္တာ ၇ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီး ေမေမ နဲ ့လည္းေတြ ့ခြင့္မရတာလဲ ၄ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ျပီ…
ဘ၀ထဲကို က်မ ကိုယ္က်မေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့ရတာလဲ ၄ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီဆို မွေတာ့…
က်မ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန ့မေရာက္ခင္ႏွစ္လမွာပဲ ေမေမ ေျခအစံုေရွ့ က်မ
လက္စံုမိုးခြင့္မရေတာ့ တာဒီေန ့ထိဆိုပါေတာ့…
က်မဟာ ေပေပေတေတ စေနသမီးတေယာက္ေပါ့…မရဏဖြားပီပီ အိမ္ကိုဘယ္ေလာက္ဒုကၡေပးဖူးသလဲ
မမွတ္မိေတာ့… အခုေတာ့ ေဆာင္းရာသီကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရတဲ့က်မ....ေႏြရာသီ ႏွင့္မိုးရာသီတိုင္း
က်မ ေမေမ့ကို ထိထိရွရွလြမ္းတယ္…
တစံုတခု ကိုလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရရွိခ်ိန္တိုင္း တစံုတရာကို နင့္နင့္နဲနဲ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာ…
အဲ့ဒီေလာက ဓမၼတာနဲ ့က်မ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ က်င့္သားမရခဲ့ဘူး…
ဒီသခၤန္းစာကို ေက် ညက္မိခ်ိန္မ်ား..အေပးနဲ ့အယူပဲ က်မ ႏႈတ္ဖ်ားမွာထားတတ္ေတာ့
က်မ ရဲ ့အစစ္မဟုတ္တဲ့ အခ်စ္ေတြက ပစ္ပစ္ႏွစ္နွစ္ ရႈံ ့ခ်တယ္…
က်မ ကိုယ္က်မ ေမေမ့သမီးလို ့ဟစ္ေၾကြးမိခဲ့ေပမယ့္ အႏၶေလာကရဲ ့အတၱေတြၾကား က်မ
ေမ့ေမ့ေလာက္ သတၱိမေကာင္း နုိင္ခဲ့ပါဘူး…
က်မ အမွားမကင္းခဲ့ပါ… အတၱရဲ ့အထားအသိုလြဲ ခဲ့ခ်ိန္မ်ားက်မ ကိုယ္က်မ ခါးသီးခဲ့ရတယ္…
ျဖတ္သန္းခဲ့သမ်ွ အခ်ိန္ေတြ အၾကားေဆာင္းတစ္ရာသီ စာေလာက္ က်မ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္…
က်မ အတြက္ကေတာ့ လမ္းျပၾကယ္ကို တ’ ခြင့္မသာပါဘူး… က်မ ေျခေထာက္ေတြ လမ္းမ်ားမ်ား
ေလွ်ာက္နုိင္ဖို ့ကိုပဲဆုေတာင္းေနခဲ့ရ တာပါ…
ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အဓိပါယ္ မဲ့ခဲ့ရင္ ျပန္ေျပာရင္ ရယ္စရာတစ္ခုပါပဲ…
ဘာဆိုဘာမွ ဂဃနဏ မသိတဲ့ အခ်စ္အတြက္ လဲက်မ ကေတာ့ တစ္ခါႏွစ္ခါ သူရဲေကာင္းလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္…
ေႏြရာသီေတြ ေဆာင္းရာသီေတြ မိုးရာသီေတြ က်မ ေရွ့က မၾကာခဏ ျဖတ္ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားၾက
က်မ မွာေတာ့ တခါတေလ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေတာင္ လက္မျပ နုိင္အားဘူး… စပရိန္ မ်က္ႏွာေတြ အၾကား
ပါးေတြေျငာင္းေလာက္ေအာင္သြားျဖီးထားရ…ဒီလိုဘ၀ မ်ိဳးနဲ ့ပဲ ဘ၀ အဓိပါယ္ေတြ မႈန္၀ါးေနရ…ဒီၾကားထဲ…
ဒီလိုနဲ ့ပဲ မေဖြရွာ မိေသာ အခ်စ္တခု က်မဆီေရာက္ရွိခဲ့… ေနေရာင္ေအာက္မွာလားးး..လ ေရာင္ေအာက္မွာလားးး…
က်မ မမွတ္မိခဲ့…. ထံုထိုင္းေနေသာ အေတြးစ မ်ားနွင့္ ေႏြအိပ္မက္ တခု ထပ္မက္မိခဲ့…
ေကာင္းကင္တခု လႊင့္တင္လိုက္သလို တေမ်ွာ္တေခၚ ေမ်ွာ္လင့္မိ ခဲ့ေသာ္လည္း…. ထို အျပာေရာင္သည္ မျဖဴစင္ခဲ့ျပန္ပါ…..
သကၠရာဇ္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေရႊ ့ရွားသြားသည္ႏွင့္ အမွ် က်မ ၏ ေမ်ွာ္လင့္တတ္မႈ မ်ားသာ ပါးရွားလာခဲ့ သည္….
က်မ သည္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မမဲ့ေသာ္လည္းးး… ဆႏၷတခ်ိဳ ့တေလမ်ွ မဖန္တီးမိေတာ့….ကံကိုယံု၍ ဆူးပံု မနင္းျဖစ္သလို …
အရိပ္ အလာကိုလဲ ေနပူထဲမွေစာင့္၍ မေနနုိင္သျဖင့္ သာမာန္ရပ္တည္မႈ တခုအတြက္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္တစ္ခု အတြင္း ဘ၀အခ်ိန္တခ်ိဳ ့ကို
ခ်ိဳးဖဲ့ပစ္သြင္း ထားမိေသာ မိန္းမငယ္တစ္ဦးသာျဖစ္ခဲ့ပါသည္…
တခါတရံ ေတာ့ က်မသည္ လူအမ်ားေဘာင္သြင္းထားေသာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုေသာအရာ ကို အမႈမဲ့တတ္ေသာ
မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ ေနတတ္၍
တခါတရံ ေတာ့ က်မသည္ က်င့္၀တ္ တစ္ခ်ိဳ ့ႏွင့္ အားပါးတရ ယဥ္ပါးေနတတ္ေသာမိန္းမ တေယာက္ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္…
တခါတရံ ေတာ့ လူအခ်ိဳ ့သည္ က်မအားေခါင္းခါ တတ္ၾက၍ တခါတရံေတာ့ ထိုသူမ်ားသည္ပင္လ်ွင္ က်မ အတြက္
ေခါင္ျငိမ့္တတ္ၾကျပန္ပါသည္….
ထိုလူမ်ားကို ‘ေလာက’ဟုေခၚၾက၍ ထိုအျပဳအမူ ကိုပင္ ‘သဘာ၀’ဟုတြင္ၾကေလသည္… က်မ ဂဃနဏ မေက်ညက္္ေသာသခၤန္းစာျဖစ္လာျပန္သည္
မည္သို ့ပင္ဆိုေစ… က်မ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းခြင့္ရွိေသာ သကၠရာဇ္ တခုကေတာ့မႈန္၀ါးသြားျပန္ပါသည္….
က်မ၏ရပ္တည္မႈ မ်ားကေတာ့ မမႈန္၀ါးသလို ျပတ္လဲမျပတ္သား နိုင္ခဲ့ ျပန္ပါ…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန ့သည္ က်မပိုင္ဆိုင္ေသာေမြးေန ့တစ္ရက္ျဖစ္ပါသည္...
အသက္တႏွစ္ၾကီးျပင္းလာသည္မွလြဲ၍ က်မကိုယ္က်မ မရင့္က်က္နုိင္ေသးေသာ
မိန္းမငယ္ တေယာက္အျဖစ္ ခပ္က်ဲက်ဲ ေ၀ဖန္မိပါသည္….။ ။