ငါကေလ..မျဖဴစင္ဘူး..
နင္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို အဟုတ္ထင္
ကိုယ့္ကို ကိုယ္စိတ္ၾကီး၀င္ေန တဲ့
နင့္ ရင္ထဲက မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ၾကယ္…
ငါကေလ...မေရ ရာဘူး…
နင့္ စကားတိုင္း ေယာင္မွား
အရာရာ နင့္သေဘာအတိုင္း ပဲ
ေဆာင္ေဆာင္သြားတတ္ေတာ့..
အမွန္တရားက င့ါ ကို ခါး တယ္…
မဆံုနူိင္ေသးတာက ဒဏ္ရာတခု
ကံၾကမၼာ နဲ ့ယွဥ္တုခြင့္ မရွိေတာ့လည္း…
ငါ တေယာက္တည္း အံ တု
အရာရာ နင့္ စိတ္တခု နဲ ့ပဲ ရွင္သန္ေန ခဲ ့ရတယ္…
ငါဟာ နင္မျမင္နုိင္တဲ့ ဖြဲ ့တည္ျခင္းမ်ိဳး နဲ ့
နင့္ အတြက္ျဖစ္တည္ ေနရတဲ့
နင့္ ရဲ ့မျဖစ္စေလာက္ တိမ္တိုက္ငယ္ တခုပဲလား… ???
တကယ္တမ္းဆိုရင္ေတာ့…
စြဲလမ္းမႈ တခုနဲ ့ယံုၾကည္ခ်က္တခု…
ငါ ဘာကိုေရြွးခ်ယ္လိမ့္ မယ္လို ့ နင္ထင္သလဲ ….
ေၾသာ္…ရြာ သြန္းခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ငါ ရြာသြန္းရ ဦးမယ္..
အား လံုး မႈန္၀ါး ေပ်ာက္ ကြယ္သြား မဲ ့အထိ…
အား လံုး……….မႈန္ ….၀ါး…ေပ်ာက္….ကြယ္…သြား….ခ်ိန္….အထိ…….
5 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
အားေပးလ်က္ပါ...
ခင္မင္လ်က္
ေႏြသူရ
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ... ကဗ်ာေလးက
လန္းတယ္ဗ်ား။ေကာင္းေသာေန႔ပါဗ်ာ
ေလးစားစြာျဖင့္
ရဲ၀င့္သူ
ရြာသြန္းလိုက္ပါေတာ့့့့့့့့့့့့့့...........
ေလးစားလွ်က္
ကို
ႏွင္းက်ရင္ေရာ
ၿမဴဆိုင္ရင္ေရာ
မွဳန္ ဝါ ေပ်ာက္ ကြယ္ မွာပဲေလ
ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္
ခင္တဲ့
ဖိုးစိန္