ပတ္၀န္းက်င္ကို ငံု ့ၾကည့္လိုက္တယ္….
ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္…
ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သနားစရာ မ်က္၀န္းနဲ ့ေမာ့ၾကည့္တယ္…
တခါတေလ သူကပဲ ေမာ္ၾကြားၾကြားနဲ ့ မ်က္၀န္းေဒါင့္ကပ္ငံု ့ၾကည့္ျပန္တယ္….
က်မေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိသလို…
က်မ ေၾကာက္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိတယ္….
အရာရာကို ပံုတူကားခ်ပ္ဆြဲ…
တခါတေလ ၀ိသမမ်က္လံုးနဲ ့ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္….
ေရာင့္ရဲတတ္တာ ေကာင္းတယ္…
ဒါေပမယ့္ တင္းတင္းၾကီး တိမ္ေနၾကတာ ဆိုးျပန္တယ္….
ေနေရာင္ျခည္ကို အပူတျပင္းလိုအပ္ေနတဲ့အခါ…
ကန္ ့လန္ ့ကာကို ဖယ္သင့္ရင္ဖယ္ရမယ္….
နူးညံ့ေနတာျမင္တိုင္း…ဒူးနွံ ့ေနလို ့ရမယ္မထင္ပါနဲ ့….
အားနာမိ္တဲ့ တခါတရံဟာ အင္မတန္ အသက္ရွဴက်ပ္ေၾကာင္းးး …
အားနာတတ္တဲ့ တခါတေလ မွာ…
အင္မတန္အခံရခက္ေၾကာင္း….
ရင္ဘတ္နဲ ့ရင္းမိတဲ့ အခါ သိမယ္…
တခါတေလ သူ တို ့မွားတယ္…
တခါတေလ က်မ မွားတယ္….
ဒီလိုပဲ…
မ်က္၀န္းအမွားေတြနဲ ့အမွန္ကို ေက်ာခိုင္းၾကည့္ၾကျပန္တယ္….။ ။
1 Comment:
-
February 15, 2011 at 9:27 PM
ေႏြးေရ.. အမွားနဲ႔ အမွန္နဲ႔ ၾကားက သူတို႔နွင္႔ ကြ်န္မ ကဗ်ာေလး လာခံစားသြားတယ္...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
