ဒါ ကိုယ္တိုင္...ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတပိုဒ္ မဟုတ္ရပါဘူး...
မပြင့္လင္းခဲ့တဲ့ အသက္ရွဴသံေတြၾကား....
ဘ၀က ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ ့ဆန္းက်ယ္...
အိပ္မက္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာေတာင္ ...
အမွတ္တရေတြက တံခါးလာေခါက္ေနတုန္းပဲ...
ေသြးအစက္စက္ က်ေနတဲ့ နွလံုးသားနံေဘးမွာ..
ကိုယ့္စိတ္၀ိညာဥ္ကျပံဳးေနေလရဲ ့...
မေတာင္းပန္ခဲ့ေတာ့ဘူး..
မရည္ရြယ္ခဲ့တာ ကိုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ခဲ့တယ္…
ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို မင္းျပန္မွတ္မိလာတဲ့ အခါ…
ကိုယ္မရည္ရြယ္ခဲ့တာေတြ အတြက္ မင္းနားလည္မွာပါ…
ယံုၾကည္တတ္ေသးတယ္ဆိုရင္ေပါ့…
တည္ေနရာေတြ ရာသီဥတုေတြ အေၾကာင္းေတြးမိတဲ့ အခါ…
သတိတရ ရွိေနေပးပါ…
အခု...မင္းရပ္ေနတဲ ့ေျမေပၚမွာ …
တခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ဟာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ခ်င္ခဲ့ဖူးတာ….
အမွတ္တရေတြကို မီးရွိဳ ့ခဲ့သမ်ွ...
သံေယာဇဥ္ေတြက တိုးလို ့ေလာင္ျမိဳက္ခဲ့ရ...
ဒါဟာ ယိုးမယ္ဖြဲ ့ခြင့္မရွိတဲ့ နာက်င္ျခင္းတခုပဲ....
မင္းမလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္ျခင္းေတြကို ျပန္လည္ပိုက္ေထြးရင္း...
မင္းလိုသမ်ွ ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာေဖြ ျဖည့္ဆည္းတတ္ခဲ့...
တခ်ိဳ ့လူေတြက ပံုေျပာေနၾကတယ္...
မိန္းမတေယာက္ရဲ ့အတၳဳပတၱိ ထဲက နားခိုရာ အတုအေယာင္ေတြအေၾကာင္း...
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ရြာတတ္တဲ့ မိုးေရစက္ေတြၾကား...
ကိုယ္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဆြံ ့အ ေနခဲ့ရ…
…………………………………………..
ဒီလိုပါပဲ...
ကိုယ္ငိုခဲ့ဖူးတယ္... ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တရုပ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး...။ ။
1 Comment:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
မေတာင္းပန္ခဲ့ေတာ့ဘူး..
မရည္ရြယ္ခဲ့တာ ကိုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ခဲ့တယ္…
ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို မင္းျပန္မွတ္မိလာတဲ့ အခါ…
ကိုယ္မရည္ရြယ္ခဲ့တာေတြ အတြက္ မင္းနားလည္မွာပါ…
စာသားေလး လွတယ္...