ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို မမွီဘူး..
ကိုယ္က..ဒီဇင္ဘာမွာက်န္ခဲ့တယ္..
ကေယာင္ကတမ္း စကားလံုးေတြ ...
အံ့အားသင့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ...
အသက္ရွဴသံ ခပ္ျပင္းျပင္းေတြ နဲ ့အတူ...
တရစ္၀ဲ၀ဲ.... ကိုယ့္၀ိညာဥ္ က...
အဲ့ဒီ ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္ေကာ္ဖီဆိုင္ေ
ရႈံးမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ ့...
ေနာက္ဆုတ္မိလိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြၾကားမွာ...
အမွန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ား ပါသြားသလဲ...
ဒီလိုပဲ...
ကိုယ္က သာမာန္အတၱၾကီးသူတေယာက္ လည္း...ျဖစ္ခဲ့တယ္...။
ကိုယ္က ဒီဇင္ဘာမွာ က်န္ရစ္တယ္...
ေသြးေရာင္လႊမ္းေန မယ့္..အနာဂတ္ကို ေမ့ထားဖို ့...
မာယာမ်ားတဲ့ စကား၀ွက္ေတြကိုု မသင္ၾကားဖို ့...
အိပ္မက္ေတြရ ဲ ့အတိတ္နမိတ္ ကို ေမ့ထားဖို ့...
မ်က္၀န္းေတြရဲ ့အတိမ္အနက္ ကို...အကဲမျဖတ္မိဖို ့...
အဲ့ဒီ ၀ဋ္နာကံနာ ေတြထဲ ကိုယ့္ကို လက္လႊတ္စပယ္ ပစ္ခ်မထားခဲ့ခင္...
..............................
လက္ေတြ ့နဲ ့အလွမ္းကြာလြန္းတဲ့
အိပ္မက္နံရံေတြၾကား...
ခြင့္လႊတ္တယ္ ဆိုတဲ့စကား...
က်မ မၾကားလိုက္ရပါလား......
လိုအပ္မယ္မထင္လို ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားက...
က်မကို ခ်စ္တယ္… တဲ့လား.....
မၾကားနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေ၀းကြာေနတဲ့ ...
လက္တကမ္းမွရင္ဘတ္နွစ္ခုစာ အကြာအေ၀း အတြက္...
အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံ တခ်ိဳ ့နဲ ့...
က်မဆႏၵျပခ်င္တယ္....
သူလား...
မာနမ်ားကို စားသံုး၍ ...
အတၱ နဲ ့တသားတည္းက်ေနသူ...
အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ားနဲ ့...
၀ါးျမိဳခံ စိတ္ကူးမ်ား...
တဟပ္ဟပ္ ေလာင္ျမိဳက္...
နံေဘးကို ငဲ့မၾကည့္မိေတာ့ေအာင္...
က်မစံုလံုးကန္းေနခ်င္တယ္...
လိုခ်င္ေနတာ မဟုတ္တဲ့...
လိုအပ္ျခင္းတခုဆိုတာက်မ သိတယ္...
ေလလြင့္ရာ ေမ်ာေနတဲ့ စကားသံေတြၾကား...
က်မတို ့ျပိဳင္တူလိမ္တယ္...
ျပီးေတာ့...ျပိဳင္တူရယ္တယ္...
သီခ်င္းသံျပိဳင္ဆိုၾကတယ္... အလြမ္းသံျပိဳင္ငိုၾကတယ္...
စိုက္ၾကည့္တယ္...သက္ျပင္းခ်တယ္...
ေနာက္ဆံုး...
နားမလည္နိုင္ေလာက္တဲ့ နားလည္မႈေတြနဲ ့...
ျပတ္ျပတ္သားသား နားလည္လိုက္ၾကတယ္...
မ်က္ရည္...
အိပ္မက္...
သံုးစားလို ့မရေတာ့တဲ့ ...
စိတ္ကူးေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ....
ဖတ္လက္စ ကဗ်ာစာရြက္မ်ားၾကား....
သူ ့ရယ္သံ လြင္လြင္ေလးမ်ား....
ပံုေဆာင္ခဲတခုေပၚ ခ်ျပလိုက္ဖို ့လဲ...
က်မ ရင္ဘတ္ သန ပါရဲ ့....
တခ်ိဳ ့သူေတြခံစားဖူးရင္...သိမယ္....
သူတပါးေတြ အျမင့္ပ်ံဖို ့ေတာင္ပံခတ္ေနခ်ိန္မွာ...
ေျမျပင္ေပၚ အားစိုက္သက္ဆင္းေနရတာ...
ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ရင္နာဖို ့ေကာင္းမယ္မွန္း.... ။ ။
;;
Subscribe to:
Posts (Atom)
